nieuws
Het Filmarchief: The Switch en Crash

Hoewel er bij de eerste en de tweede editie van het filmarchief gekozen kon worden uit een flinke lijst films die in het verleden in première zijn gegaan, was het voor deze week een stuk lastiger. Desalniettemin hebben we toch twee leuke films gevonden, die bij onze filmredactie het een en ander hebben weten los te maken. Deze keer gaan we het hebben over The Switch en Crash.

The Switch is een van die typische, clichématige romantische komedies waarvan er dertien in een dozijn gemaakt worden in Hollywood. Ze zijn niet allemaal slecht en ik weet dat er vrouwen zijn die honderd van zulke films op één dag kunnen zien, maar ik vind ze zo ontzettend voorspelbaar. The Switch is geen uitzondering. Op cinematografische fouten kan ik regisseurs Josh Gordon en Will Speck niet betrappen: ze doen wat ze moeten doen en dat is het verhaal op een zo goed mogelijke manier in beeld brengen. Het enige komische moment van de film is tevens het motorisch moment. In die scène is Wallie (Jason Bateman) straalbezopen en verspilt per ongeluk het bekertje met sperma dat bedoeld is voor de inseminatie van Kassie (Jennifer Aniston). Hierop besluit hij om het bekertje zelf maar te vullen, waardoor hij 7 jaar later oog in oog staat met zijn eigen kind. Vanaf die ene scène verrast de film op geen enkele manier meer en zie je het einde van mijlenver aankomen. Niet dat daar iets mis mee is, maar het romantische komedie-genre mag wat mij betreft best opnieuw uitgevonden worden.

In 2011 begon ik aan mijn studie Media & Cultuur aan de UvA. Het eerste vak waar we opdrachten voor moesten maken, was een vak genaamd Filmanalyse. Hiervoor moesten we wekelijks een fragment uit een film analyseren op bijvoorbeeld het geluid, de mise-en-scène en de montage. De film Crash staat me nog heel goed bij, omdat het namelijk de film was waar ik mijn allereerste filmanalyse over moest schrijven. Het onderwerp van die week was de montage en het bijbehorende fragment was de scène waarin een agent (Matt Dillon) na een auto-ongeluk een vrouw (Thandie Newton) uit een autowrak moest redden, terwijl hij haar eerder tijdens een politiecontrole nog had aangerand. Het was de eerste opdracht die ik moest inleveren voor de studie en ik had geen flauw idee hoe ik dat moest gaan aanpakken. Uiteindelijk heb ik de opdracht toch geschreven, maar wel met veel bloed, zweet en tranen. Als gevolg hiervan, heb ik na deze opdracht ook nooit meer de poging gedaan om de gehele film te bekijken, omdat het me teveel herinnerde aan die eerste studieopdracht. Maar nu, vier jaar later, lijkt het me tijd om Crash toch maar eens een kans te geven.

De eerste keer dat ik Crash van Paul Haggis zag was ik elf jaar oud. Met het gezin hadden we een videotheekabonnement en huurden we elke week een aantal films die we dan samen keken. Deze film had zoveel impact op mij gemaakt dat ik heel hard heb gehuild. Een aantal jaar later keek ik de film voor de tweede keer. Het was weer raak. Bij precies dezelfde scènes als een paar jaar eerder barstten de tranen los. Laatst had ik het met een vriend over films waarbij we gegarandeerd moesten huilen. Voor mij was dit niet zo lastig. Bij de helft van de films die ik zie hou ik het niet droog. Die vriend daarentegen huilt nauwelijks bij films. Tegelijkertijd noemden wij Crash. Tot mijn opluchting was ik niet de enige. Tien jaar geleden kreeg ik een bespottende blik van mijn broer toen ik stiekem achter een kussen mijn tranen probeerde te bedwingen. Als ik Crash nu zie dan snik ik schaamteloos mee. Give it a try!