nieuws
Filmarchief: The 40 Year-Old Virgin, Princess Mononoke, Dick Tracy

Er zijn flink wat rubrieken gestart op NWTV en natuurlijk kunnen wij als filmredactie niet achterblijven. Daarom starten we nu met het Filmarchief, een wekelijkse terugblik op de films die 5, 10, 15, 20, 25 en 30 jaar geleden in de Nederlandse bioscopen verschenen. Onze redacteuren bespreken in het kort welke film hun is bijgebleven, om wat voor reden dan ook. In deze tweede week van oktober verschenen onder andere de volgende films in de bios:

Ik heb erg goede herinneringen aan The 40 Year-Old Virgin. In Bruce Almighty en Anchorman liet hoofdrolspeler Steve Carell al zien dat hij de lach aan zijn kont heeft hangen, maar in The 40 Year-Old Virgin kwam ik voor het eerst in aanraking met het komische talent van Carell. Hij kan als geen ander het sulletje van de groep spelen, waardoor de kijker binnen no time sympathie voor hem voelt. Als kijker hoop je vurig dat Andy (Steve Carells personage in de film) eindelijk zijn maagdelijkheid kwijtraakt, terwijl je eigenlijk wel weet dat hij een hopeloos geval is. Carells komische talent is dan ook zonder twijfel wat deze film zo goed maakt. Met name de inmiddels wereldberoemde hars-scène bezorgt me, 10 jaar na dato, nog steeds buikpijn van het lachen. Deze scène is zo sterk, omdat Carell daadwerkelijk werd geharst, dus zijn reacties waren niet gespeeld. Ook de minstens even knullige rollen van onder andere Seth Rogen en Paul Rudd zorgen voor de nodige ongemakkelijke momenten voor Andy. Hoewel dit soort komedies over het algemeen neigen naar een overdosis aan flauwe en puberale humor, weet The 40 Year-Old Virgin dit grotendeels te voorkomen. Met name dankzij Steve Carell.

Hoewel Princess Mononoke (Mononoke-Hime in het Japans) een animatiefilm is, is het zeker geen kinderfilm. Ondanks de kleurrijke en levendige tekenstijl is het verhaal van de film behoorlijk complex. De film van animatiekoning Hayao Miyazaki (My Neighbor Totoro, Spirited Away) gaat over de jonge krijger Ashitaka, die getroffen wordt door een dodelijke vloek. Op zoek naar genezing verlaat hij zijn dorp en trekt een uitgestrekt woud in. Daar raakt hij betrokken bij een groep mensen, die vechten tegen de goden van het woud. Onder leiding van Lady Eboshi worden de goden met vuurwapens te lijf gegaan. Aan de andere kant staat de dappere Princess Mononoke, die door de goden (in de vorm van grote witte wolven) is opgevoed en hen probeert te beschermen. Princess Mononoke biedt naast een spannend avontuur, ook sterke thema’s als industrialisering en respect hebben voor de natuur. Wat de complexiteit nog verder vergroot is dat de film veel elementen uit Japanse mythologie gebruikt. Zo is Princess Mononoke niet echt een prinses, maar heeft ‘hime’ (prinses) in het Japans ook de betekenis van goddelijk en schoonheid. Ondanks dat een deel van de diepere betekenis van het verhaal dus misschien verloren gaat voor de Nederlandse kijker, is Princess Mononoke een absolute aanrader. Zelfs wanneer het verhaal wat ingewikkeld wordt, zijn er nog de fantastische animaties die je als kijker continue geboeid houden.

Stripboekverfilmingen zijn tegenwoordig gigantisch populair, maar dat was in 1990 wel anders. Dick Tracy probeerde het met topacteurs als Warren Beatty, Al Pacino, Dustin Hoffman, James Caan en Kathy Bates. De film wist hier maar liefst drie Oscars mee te winnen, maar kon mij persoonlijk nooit bekoren. Dick Tracy laat goed zien hoeveel moeite men had om stripboekverfilmingen een juiste toon te geven, zelfs na Superman (1978) en Batman (1989). De film is zo overdreven dat zelfs Al Pacino een nepneus en -kin nodig had voor zijn rol. Het doet allemaal nog het meeste denken aan een soort Sin City-tekenfilmvariant voor op de zondagochtend. Ik heb om deze redenen de film nooit af kunnen kijken, hoewel de DVD wel in mijn kast staat. Misschien toch binnenkort nog een kans gunnen.